Eerste kliniekbezoeken!

Tring tring..... de wekker gaat, het is 05.50 uur Afrikaanse tijd. De grote dag is aangebroken, na gister een meeting te hebben gehad met onze supervisors over ons onderzoek, stond vandaag een bezoek aan drie aidsklinieken op het programma.
Gisteren hebben we de supervisors verteld welke onderwerpen we willen onderzoeken. Meteen daarna hebben ze ons een rondleiding gegeven op Tapologo. De hospice maakte vooral op Maaike en mij een enorme indruk. Op dit moment liggen daar 17 patienten te wachten op de dood. Een gebouw waar al 700 mensen hen voor zijn gegaan om uiteindelijk een paar honderd meter verderop te worden begraven in de graveyard. Vandaag hebben we op drie klinieken bezocht. De klinieken maakten eveneens een grote indruk:


Met een misselijk en zenuwachtig gevoel sta ik op. Gelukkig kan ik mijn yoghurt met muesli wel naar binnen krijgen. Ook linda en maaike lijken behoorlijk gespannen. Nadat we Nthabi opgehaald hebbeen op het Tapologo centrum (hoofdcentrum wat 9 klinieken onder zich heeft net buiten rustenburg) vertrekken we richting de eerste kliniek. De kliniek ligt in een klein dorpje genaamd Biotekeng. Vanaf een autoweg rijden we een zandweg in, waar een klein bruin jongetje op blote voeten onze auto vooruit rent. Vervolgens na een paar gravelwegen zien we een keet oftewel de eerste kliniek staan. Meer dan 90 mensen; oud, jong, man, vrouw maar bijna allen besmet met het HIV virus wachten op de dokter die al deze patienten alleen onder zijn hoede heeft. Wel heeft hij assistentie van 1 assistent dokter en van 2 verpleegkundigen. 1 van onze supervisors genaamd Basetsana is ook aanwezig en ze lijkt verheugd dat wij op bezoek komen. Ze vertelt de mensen dat wij even meekijken en vertelt de dokter dat wij onderzoek komen doen. De mensen kijken angstig uit hun ogen en bekijken ons van top tot teen. Ik kan me voorstellen dat het een enorme indruk op ze heeft; 3 van die witte bleekscheten die ineens alles mee willen volgen. We mogen bij de dokter in het kamertje gaan zitten en aanschouwen hoe hij om de beurt de patienten binnen laat. Als eerste zien we een vrouw van 43 met kanker in haar benen. De huid op haar benen bevat zwarte vlekken. De kanker is het gevolg van de HIV besmetting. Vervolgens zien we een meisje van 24, ze lijkt wel 13. De dokter vertelt ons dat ze behandeld wordt voor tbc. "you got a baby last november, how is the baby? is it ok?" "No, my baby is dead." Ik voel me behoorlijk klote en het zweet breekt me uit. De jonge vrouw tegenover me is evenoud maar staat er anders voor dan ikzelf. Daarna komt een mam binnen van rond de 36 ook hij heeft tbc maar uit het slijm uit zijn mond en longen blijkt dat hij geen tbc heeft. Ik ben geen dokter maar zelfs ik kan zien dat deze man doodziek is. Wanneer het slijm negatief is, wordt hij niet behandeld voor tbc, dat is de politiek in Zuid Afrika. Gelukkig stuurt de dokter hem toch door naar het ziekenhuis om een foto te maken. De tweede kliniek die we bezoeken ontmoeten we Joseph. Hij is de supervisor van Khanana. Khanana kenmerkt zich door veel vrouwen, zwangere vrouwen en kinderen. Wellicht is dat een goede site voor mij om onderzoek te doen. De derde site ligt naast het huis van Basetsana onze supervisor. Het gebouw waarin de kliniek zich bevindt, is van haar. Die vrouw (een big mama) is niet alleen big, ze heeft ook een enorm big hart! We voelen ons ongemakkelijk en hebben het idee dat we iets moeten doen. We laten onze handjes dan ook direcht wapperen en en verrichten vrijwilligerswerk. Linda heeft met haar verpleegkundige achtergrond ondersteund met het opnemen van temperatuur, bloeddruk, pols, ademhaling etc.... En Maaike en ik hebben administratief werk verricht. Het viel ons meteen op dat hierin ook zeker verbetering aangebracht kan worden. We troffen veel administratieve fouten aan en alles werd nog met de hand opgeschreven. Geen computers en geen kopieerapparaten..... Hier lijkt het gevecht tegen de open kraan die HIV heet, echt een enorme vloedgolf....