De paashaas en de interviews

Afgelopen weekend zijn Linda en ik naar Kwazulu-Natal gereden om paaseieren te gaan zoeken in Drankensberg. Drankensberg is een prachtig groot natuurgebied bestaande uit bergen boven de 3000 meter, grenzend aan Lesotho. Met onze backpacks flink volgeladen (18 kg per stuk) en een volle tank benzine kwamen we vrijdagmiddag rond kwart voor drie bij Monks Crowl (gelegen bij het plaatsje Winterton). Monks Crowl is een startpunt voor Hikers om de natuur in te gaan of om lekker in de bush bush te kamperen. Aangezien mijn paasweekend al jaren bestaat uit kamperen in de blub (alleen dan in Schijndel), kon ik dit jaar natuurlijk niet achterblijven! Voordat we het natuurgebied in mochten was de “parkwachter” toch nog wat bezorgd. Hij had namelijk in zijn loopbaan nog nooit meegemaakt dat twee dames alleen het natuurgebied in wilden om daar in het wild zonder man te gaan logeren. Maar goed wij zijn natuurlijk niet bang om vies te worden of om onszelf flink in het zweet te werken. Na onze gegevens achter te hebben gelaten (kleur backpack, kleur haar, nationaliteit e.d.) en nadat de parkwachter gezien had dat we goed voorbereid de bergen in wilden gaan (met voldoende eten, tent, warme kleren, water, bergschoenen etc.) mochten we vertrekken. Half 4 startten we aan onze tocht (6 km omhoog met 18 kg op je rug). Aangezien het om 18.00 uur pikdonker is in Zuid-Afrika (het is hier nu winter) moesten we binnen twee uur op de plaats van bestemming zijn om onze tent nog op te kunnen zetten. In een moordend tempo zijn Lin en ik dan ook naar boven “gerend” en ik moet zeggen dat ik nog nooit van mijn leven zo hard gesport en veel gezweet heb. Maar bikkels als wij zijn (eh ehm) haalden we onze plaats van bestemming en stond onze tent binnen een paar minuten op, langs een klein waterstroompje waar we heerlijk helder bergwater uit konden drinken. Onze “kampeerplaats” leek op een ware filmset van Tarzan en Jane met varens, bomen en lianen. Na een korte nacht besloten Lin en ik onze tent te laten staan en verder naar boven te klimmen om uiteindelijk boven de wolken uit te komen. Met weer onze backpack op onze rug klommen we naar “boven” maar boven bleek al snel te stijl en niet voor leken weggelegd te zijn. Met 18 kg omhoog klimmen is dan toch vrij lastig, dus besloten we halverwege onze tas te droppen op de berg en te klimmen totdat we werkelijk boven de wolken zouden staan. Verder klimmen leek ons niet verstandig aangezien we geen touwen e.d. bij ons hadden en natuurlijk de nodige ervaring missen om echt berg te klimmen. Na een paar uur klimmen, klauteren en genieten van ongekende uitzichten kon het avontuur weer bergafwaarts beginnen. Bergafwaarts is toch wel mijn favoriet ;). Terug bij onze Tarzan en Jane filmset aangekomen (tent) besloten we om onze tent in the middle of nowhere op te zetten zodat we een oneindig uitzicht zouden hebben op de maan, de zon, de sterren, de bergen om ons heen en nou ja de rest van de wereld. Nog nooit heb ik niets anders nodig gehad om me uren te vermaken dan alleen maar oneindige uitzichten. De volgende dag (inmiddels zondag) hadden we gepland om weer binnen 2 uur naar beneden te lopen. Dit lukte net zodat we net op tijd waren om te gaan raften op de Tegula rivier. Lin is een enorme fan van watersporten dus had ze me al flink voorbereid op dit “o zo wilde” avontuur. Onze groep bestond uit 7 Indiërs die allen niet konden zwemmen maar toch wilde wild water raften. Je kunt je voorstellen dat wij ons enorm hebben vermaakt met (sorry) leedvermaak. Het is toch wel erg grappig om een stel gillende figuren met een zwemvest te zien die niet eens weten hoe ze moeten peddelen. Na het raften stond ons een overheerlijke braai met bier te wachten. Na een paar dagen leven op boterhammen met pindakaas, noedels en marshmallows leken we wel uitgehongerd en smaakten het paasmaal (de broodjes worst en bier) ons echt zalig. Tweede paasdag was het helaas weer tijd om de paashaas gedag te zeggen. Na een rit van ongeveer 7 uur in de auto (met 40 graden hitte en waar we overal langs de snelweg heibrandjes zagen) kwamen we weer in de North-West province aan. Home sweet home. Afgelopen dinsdag en woensdag hebben we weer interviews gehad met onze patiënten. Vorige week zijn we daar eindelijk mee gestart na twee maanden oriënteren en vrijwilligerswerk. Ik moet zeggen dat het erg indrukkend en leerzaam is om met de patiënten “echt” te praten. Afgelopen dinsdag sprak ik een man van 45 die geloofde dat hij op zaterdag en dinsdag geen seks mag hebben met zijn vrouw. Want op zondag en woensdag gaat hij naar de kerk en de dag voordat je naar de kerk gaat mag je je vrouw niet aanraken. Zijn vrouw draagt dan het kerkuniform zodat hij weet dat hij die dag geen sexuele intercourse met haar mag hebben. Op de andere dagen in de week moet hij verplicht met zijn vrouw naar bed, want dat zegt de kerk. Ook sprak ik dinsdag een man van 37. Hij sloeg zijn vriendin altijd en dwong haar tot seks. Het is dan ontzettend moeilijk om niet bevooroordeeld te zijn maar juist te proberen om zoveel mogelijk verhalen uit zo’n patiënt te krijgen en aandachtig en “begripvol” te luisteren. Afgelopen woensdag interviewde ik Agnes die op haar vijftiende was uitgehuwelijkt. Ze was de tweede vrouw van haar man. Op haar vijftiende stuurde haar moeder en oma, Agnes naar een huis aan de andere kant van het dorp om daar melies (pap, eten ze hier erg veel) te gaan brengen. Toen ze bij het huis aankwam werd ze opgesloten en moest ze gedwongen trouwen met een jongeman die ze nog nooit gezien had. Haar “man” en zij kregen 4 kinderen. 1 dood geboren kind en 1 kind is later nog gestorven waarschijnlijk aan HIV maar dat wist ze niet zeker. Haar man gaf haar 40 rand in de maand (nog minder dan 4 euro) om eten, drinken en kleding voor haarzelf en haar kinderen te kopen. Wat resulteerde in het feit dat de kinderen van Agnes niet naar school konden omdat ze dat simpelweg niet kon betalen. Tijdens het interview merkte ik dat Agnes bijna moest huilen en was ik echt heel erg trots op haar dat ze mij (een blanke vreemdeling) dit verhaal kon en wilde vertellen. Een andere vrouw vertelde me gisteren dat de enige job van een vrouw in Freedom park (staat 1 van de klinieken waar we onderzoek doen) is om te zorgen dat ze een man heeft, anders heeft een vrouw hier geen inkomen. En om een man tevreden te houden en in ruil voor een inkomen hebben deze vrouwen seks.
Zo hebben jullie een beetje een beeld wat voor verhalen we hier te horen krijgen. Persoonlijk gaat het erg goed met mij. Soms moet ik lachen wanneer een man echt gelooft dat hij op zaterdag en dinsdag niet met zijn vrouw mag vrijen. Soms slik ik even of pink ik een traantje weg wanneer ik een verhaal hoor zoals het verhaal van Agnes. Toch kan ik het vrij goed van me afzetten. Ik ben gewoon erg blij dat we dit onderzoek hier mogen en kunnen doen. Het is in ieder geval erg uitdagend en ik leer elke dag enorm veel bij……