Ja ik wil....

Trouwen de mooiste dag van je leven? In onze cultuur staat trouwen bekend als een van de mooiste fenomenen van je leven. Ook in andere culturen is trouwen iets bijzonders. Een verbintenis voor het leven. Afgelopen zaterdagochtend vertrokken Linda en ik naar Johannesburg om voor twee dagen naar de bruiloft van het nichtje van Nthabi te gaan. De instructies van Nthabi: zaterdag “formal cloths” en zondag “just what you want to wear, feel free guys”. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdag, Linda in een rose rok met zwart hempie en ik in een zomers Afrikaans jurk met een zwart jasje. Allebei de hakjes aan, lins haren opgestoken en ik een coup a la Mari half en een beetje make up (zag er raar uit als je al maanden niet meer gewend bent make up te dragen). Bij het des betreffende hotel aangekomen merk ik dat ik toch wat gespannen ben; wat staat ons de komende twee dagen allemaal te wachten? Lin en ik zijn wat vervroegd en lopen alvast rond. Het country hotel doet aan als een Amerikaanse film. Een grote tuin om in te lopen, zoetsappige linten, kitsche tuinbeelden van de bekende Griekse goden, een rode loper met roze blaadjes, gedekte tafels met zilveren borden en champagne glazen en een 3 laagse weddingcake. Na een half uurtje arriveren Nthabi en haar familie. We schudden de vader en moeder van de bruid de hand want zij waren zo gastvrij om ons uit te nodigen. Ze nemen ons mee naar een trouwkapel in de buitenlucht. Een kapelletje met een rieten dak, witte stoelen, witte aankleding, fluorescerend groene linten om de stoelen, een kroonluchter en twee priesters in een lang gewaad. Nthabi instrueert ons dat we mogen zitten wherever you want. Het liefst gaan wij helemaal achteraan uit het zicht zitten maar de mensen staan er op dat we op de 5e rij plaatsnemen. De kapel stroomt vol met mensen, alleen maar donkere mensen dus Linda en ik vallen echt ontzettend op. Nadat alle gasten plaats genomen hebben wordt eerst de bruidegom warm onthaald met een gejoel wat wij niet kennen maar wat wel echt heel erg hard is. Iedereen is enthousiast en klapt. De bruidegom genaamd Mthubo draagt een crème achtige pak met een witte blouse. Het is een knappe kerel constateren Linda en ik in één oogopslag. Na een paar minuten mag de bruid naar voren komen. De mensen klappen nog harder en joelen als nooit te voren. De bruid genaamd Dumele is echt de knapste donkere vrouw die ik tot nu toe gezien heb. Ze is slank, heeft een prachtige matte bruine huid en haar wit/rode jurk met glitters maakt van haar een echte prinses. Na dit warme onthaal beginnen de priesters met hun preek. Jeetje mina. “Man en vrouw zijn niet gelijk! A woman has to be submissive and respect her partner and a man has to love his wife.” Onze oren klapperen, precies het onderwerp van mijn onderzoek! Nadat de bruid van de vader, de vader van de bruidegom, de broer van de bruidegom, een vriend van de bruid en de twee priesters (opvallend dat alleen mannen spreken) gesproken hebben en we anderhalf uur verder zijn, zijn Dumele en Mthubo eindelijk getrouwd. In de tuin verderop wacht ons een heerlijk diner. Alle honderd gasten waarvan 98 donkere mensen en 2 bleekscheten krijgen een diner voorgeschoteld. Vervolgens spreken bijna alle ooms en tantes en andere familieleden en vrienden (en het waren er veel) allemaal iets uit over de bruid of de bruidegom. Het is opvallend dat iedereen vrolijk is, iedereen lacht en spreekt oprecht vanuit de grond van zijn of haar hart. Iedereen danst, eet, geniet en is enthousiast. Iets waar we in Nederland nog veel van kunnen leren met onze nuchtere rustige ingetogen houding. Hier is het betrekken van familie en vrienden erg belangrijk tijdens de trouwerij. Rond 20.00 uur ’s avonds en flink wat dansjes (jaja ik had nog indruk gemaakt als blanke met mijn dans moves), gesprekjes (we werden aan iedereen voorgesteld zoals de dokter uit de stad) en foto’s (wij als “speciale” gasten uit Nederland moesten ook met het bruidspaar op de foto en flink wat grappen dat we familie waren) reden we naar het huis van de oom en tante van Nthabi. Aangezien het ons niet verstandig leek ’s avond terug te rijden en we de volgende ochtend het weggeven van de bruid mee wilden maken, sliepen we in Soweto. Soweto is de grootste township van Johannesburg. Er wonen ongeveer 1 miljoen zwarten. Tijdens de apartheid moesten de donkere mensen daar van de witte gaan wonen. In Soweto heb je veel sjaks maar ook stenen huizen. Diezelfde avond waren er gevechten in Soweto vanwege de verkiezingen (aanstaande woensdag is het voting day dus erg spannend). Gelukkig hebben we niets van de gevechten gezien alleen wat dronken chauffeurs en veel politie op straat. Het was bizar om te weten dat wij waarschijnlijk een van de enige twee blanken zouden zijn die nacht, in verhouding met 1 miljoen donkere mensen op 1 plek. Bij het huis van de oom en tante van Nthabi werd Dumele door heel de straat hartelijk ontvangen. Iedereen begon te zingen en te klappen en het leek wel carnaval. Een optochtje achter de bruid in de straat. De bruid gaat die nacht naar haar eigen huis en de bruidegom ook, dat is traditie. De tante van Nthabi wilden dat we niets te kort kwamen dus mochten we het beste bed uit kiezen, als eerste eten etcetera. Beetje raar voelden we ons wel maar goed, de mensen stonden er op. Samen met 20 andere familieleden sliepen we in een huisje met 3 slaapkamers. Het was in ieder geval een gezellige boel en iedereen raakten losser, enthousiaster en nieuwsgieriger naar waarom wij toch op deze bruiloft waren. De volgende ochtend werd Dumele in traditionele kleding gehuld, samen met haar zus Refilwe en Nthabi. De rest van de familie en wij mochten onze eigen kleding aan. Met 5 auto’s volgeladen met ooms en tantes vertrokken we naar het huis van de bruidegom. De moeder van Dumele mocht niet mee. Het is namelijk niet toegestaan dat de moeder van de bruid haar dochter mee weg gaat geven. Een moeder mag zich namelijk niet mengen in het nieuwe gezin van haar dochter. Bij het huis van de bruidegom aangekomen, ontstond er een soort “gevecht” van liederen tussen de twee gezinnen. Het had wat weg van “het is stil aan de overkant in een stadion” waarbij de familie van de bruid zich rustig moest gedragen want anders mogen ze er niet in. Na wat dansjes, liedjes en optochtjes door de straat van de bruidegom mochten we eindelijk binnen. De familie van de bruidegom zong liedjes met daarin: je zult afwassen, poetsen, schrobben, koken etcetera. Een nieuwe bruid in de familie betekent namelijk een nieuw gezinslid wat voor de andere familieleden kan zorgen. Dumele, Refilwe (haar zus) en Nthabi werden afgevoerd naar binnen. Ze mochten pas naar buiten wanneer de moeder van de bruid een nieuwe naam voor Dumele verzonnen had en wanneer er twee schapen waren geslacht. Het is namelijk een ritueel dat er twee schapen geslacht worden. 1 door de familie van de bruid en 1 door de familie van de bruidegom. Het slachten van de schapen staat voor een samensmelting. Het bloed wordt door de anchestors gezien als een commitment. De bruid mag namelijk pas het eten eten van haar nieuwe familie wanneer een dier is geofferd en geslacht. De bruid moet de rippen van het dier eten en nadat ze dat gedaan heeft mag ze pas sex hebben met haar nieuwe echtgenoot. Linda en ik wisten niet wat we mee maakten. De familie van de bruidegom was volop in de weer om een lekkere maaltijd te koken zoals groenten en stamp. De mannen van beide families waren de schapen aan het slachten, de kinderen liepen overal rond en zagen alles en de andere gasten kletsten, lachten, dronken, aten koekjes of gebruikten snif (geen idee wat het is maar de big mamas snoven een soort van tabak op door hun neus). Voordat de schapen werden geslacht werden ze eerst geshowd aan alle gasten. Het schaap wat geslacht werd vanuit de familie van de bruidegom werd zelfs in de woonkamer geplaatst. Na het slachtingsritueel en het voorbereiden van het eten mochten Dumele, Refilwe en Nthabi weer naar buiten komen. Daar werd de familie van Dumele in de familie van Mthubo gesloten. Dit werd gedaan door middel van dekens over de schouders (iets van je hoort nu bij onze familie), nieuwe kleding en nieuwe schoenen. Als klapper op de vuurpijl kreeg Dumele een nieuwe naam. Vergeef me dat ik die naam niet meer weet. Maar het geven van een nieuwe naam aan de bruid is een teken van, dit is je nieuwe huis, een nieuwe start dus ook een nieuwe naam. Na het feestmaal gegeten te hebben zijn Linda, Nthabi en ik weer afgereisd naar Rustenburg waar lin en ik nog uren nagepraat hebben over alle nieuwe indrukken.